Obecnie największą zaletą filtra przeciwmgielnego UV jest ochrona przedniej soczewki obiektywu aparatu. Dostępna jest również korekcja zamglenia, ale w przypadku aparatów cyfrowych nie ma potrzeby stosowania kliszy do redukcji niebieskiego koloru. Większym powodem jest to, że dzisiejsze oprogramowanie do przetwarzania końcowego może odfiltrować tyle zamgleń, ile sobie życzy fotograf, czego nie jest w stanie zrobić żaden filtr UV. Potrzeba ochrony jest realna. Nawet jeśli oznacza to, że przednie elementy soczewek nie ulegną zabrudzeniu ani rozpryskom, filtry te odgrywają pewną rolę. Miałem ten filtr włączony, gdy popełniłem błąd i wpadłem do małej rzeki, zalewając aparat. Poczułem się znacznie lepiej ze swoją niezdarnością, wiedząc, że po powrocie do domu nie będę musiał stawić czoła delikatnej pracy związanej z czyszczeniem soczewek. Jednak filtr na ścieżce światła musi być wysokiej jakości, w przeciwnym razie będzie to miało wpływ na obraz. Daleko mi do posiadania tutaj laboratorium, w którym mógłbym testować szkło. Najlepszy test, jaki sobie wyobrażałem, był prosty. Zrobiłbym identyczne zdjęcie z filtrem i bez, a następnie porównałbym, aby sprawdzić, czy mam jakieś problemy. Tak, jest surowe, ale takie mam. Proszę zobaczyć dostarczony obraz. Aby to stworzyć, umieściłem aparat na statywie, ręcznie ustawiłem ekspozycję jako najlepszą szacunkową, a następnie zrobiłem dwa zdjęcia – jedno z i jedno bez tego filtra. Zrobiłem zdjęcia RAW, losowo przyciąłem część jednego i wkleiłem go na drugi. Obydwa są oznakowane. Następnie porównałem oba, koncentrując się na obszarze, w którym zostały połączone. Narysowałem czarną linię w przybliżonym miejscu połączenia. Nie robiłem żadnej post-processingu. To są obrazy RAW (DNG) prosto z aparatu, przekonwertowane do formatu JPEG tylko na potrzeby opublikowania tutaj. Przyjrzałem się pikselom na obu obrazach i nie zauważyłem żadnych zniekształceń powodowanych przez ten filtr. Innymi słowy, robi dokładnie to, czego chcę i teraz zdobył miejsce w moim obiektywie.